อุทยานแห่งชาติรามคำแหง
“เจดีย์ ภูกา แม่ย่า และ นารายณ์” คือชื่อของยอดเขาทั้งสี่ซึ่งสถิตย์อยู่บนเทือกเขาหลวง หรืออุทยานแห่งชาติรามคำแหง อำเภอคีรีมาศจังหวัดสุโขทัย เมื่อนั่งรถกลับบ้านครั้งใดจะมองเห็นทิวเขาสีน้ำเงินแกมเขียวมาแต่ไกล ยามท้อแท้ เศร้า สิ้นหวังคราใดผมจะกลับบ้านเหมือนกับคนทั่วไป เมื่อมองเห็นเขาหลวงทำให้ผมคิดถึงแม่ แม่ซึ่งรอเราอยู่ที่บ้าน เมื่อลูกชายซมซานกลับบ้านแม่จะรอเราอยู่ คอยปลอบใจ ให้กำลังใจ ให้พลัง เมื่อลูกแข็งแรงมีพลังเพียงพอก็จะกลับไปต่อสู้ใหม่ แม่ของเราชื่อ เขาหลวง หรือ พระขพุงผี ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นที่ประดิษฐานของพระรูปแม่ย่า พระมารดาของพ่อขุนรามคำแหงมหาราช มารดาแห่งอาณาจักรสุโขทัย
ผมขึ้นเขาหลวงครั้งแรกตอนอายุ 12 กับเพื่อนๆสมัยเรียนชั้นประถม เราเป็นกลุ่มเด็กๆรวมตัวกันประมาณ 4-5 คน โดยขี่จักรยานจาก สี่แยกคีรีมาศในตอนเช้า เดินทางไปตามเส้นทางเข้าที่ทำการอุทยานแห่งชาติรามคำแหงระยะทางประมาณ 15 กิโลเมตร จอดจักรยานไว้ที่ด่านตรวจแล้วเดินเท้าไปที่ทำการฯ จากนั้นก็ขึ้นยอดเขาหลวงระยะทาง 4 กิโลเมตร ที่ความสูง 1200 เมตรจากระดับน้ำทะเล พวกเราเดินทางไปกลับภายในวันเดียวเพราะเป็นเด็กไม่มีสัมภาระจึงเดินทางได้ เร็ว จำได้ว่าขนมปังไส้สับประรสอร่อยมากและความหนาวเย็นยามที่ขี่จักรยานฝ่าสายฝน ในตอนขากลับยังรู้สึกเย็นยะเยียบจนถึงทุกวันนี้ หลังจากนั้นพวกเราจะรวมตัวกันขึ้นยอดเขาหลวงเป็นประจำทุกปีมีเว้นบ้างตาม ภารกิจของแต่ละคนเมื่อเติบโตขึ้น แน่นอนพวกเราหลายคนได้เข้าไปทำงานเป็นพนักงานลาดตระเวนป่าของอุทยานแห่งชาติ รามคำแหง สำหรับผมเขาหลวงให้ความแข็งแกร่ง ความอดทน ควมกล้าที่จะใช้ชีวิตกลางแจ้งในป่าเพียงลำพังไม่ว่ากลางวันหรือกลางคืน และที่สำคัญมิตรภาพมากมายที่ก่อเกิดระหว่างเดินขึ้นยอดเขาและพักเเรมบนยอด เขาแห่งนี้
หลังจากเรียนจบผมก็เข้าทำงานในผืนป่ารอบๆเขาหลวงแถบจังหวัดตาก และเขตอำเภอเถิน อำเภอศรีสัชนาลัย แต่ก็ยังแวะเวียนกลับมาเยี่ยมแม่ของเราเสมอ โดยตั้งความหวังว่าคงมีสักครั้งในชีวิตที่จะมีโอกาสกลับมาทำงานรับใช้บ้านเกิดเพื่อตอบแทนบุญคุณของเขาหลวงที่ได้มอบสิ่งดีๆมากมายในชีวิตของผม ขุนเขานาม “เจดีย์ ภูกา แม่ย่า และ นารายณ์” ยังคงอยูในความทรงจำของพวกเราเสมอและยังคงรอคอยทุกคนขึ้นไปสัมผัสความสวยงาม และความยิ่งใหญอลังการของมวลธรรมชาติตั้งตระหง่านอยู่คู่สุโขทัยชั่วนิจนิรันดร์
พลวีร์ บูชาเกียรติ 22 กรกฎาคม 2550