เรื่องจาก http://plubstuff.multiply.com
Lost & Found
เ ฮ้ ย ย ย ! ! ! C-PL หายไปไหนหว่า? อาการตกกะใจเกิดขึ้นในขณะที่ผมกำลังเก็บเอาอุปกรณ์ถ่ายภาพต่างๆ ออกจากกระเป๋าเพื่อเก็บเข้าตู้ ใช่ครับไม่มีร่องรอยของ C-PLราคาครึ่งหมื่นอยู่ในกระเป๋าให้เห็นแม้แต่กล่องใส่มัน….
เพียงไม่นานความระลึกชาติได้ ก็วิ่งพล่านเข้ามาในหัว ” แน่เลยตรูต้องลืมไว้ที่ร้านค้าทางขึ้นน้ำตกธารมะยมแน่ๆ” พอนึกขึ้นได้ก็ตำหนิตนเองว่า ” ไม่น่าเร้ย ทั้งๆ ที่วางกล้อง วางแว่นตาพร้อมกับ C-PLไว้บนโต๊ะดีๆ ก็ดีอยู่แล้ว ไม่น่าเอามาวางบนเก้าอี้เร้ย” ตอนนั้นคิดว่ามันจะเกะกะและเปียกน้ำขณะที่ทานอาหาร จึงนำมาวางบนเก้าอี้ เมียก็เตือนแล้วว่า “เดี๋ยวก็ลืมหรอก เอาไปวางไว้ข้างล่างหน่ะ” เรายังเถียงว่าไม่ลืมหรอกกล้องตัวเบ่อเร่อจะลืมได้ยังไง และแล้วเราก็จากที่นั่นมาพร้อมกล้อง และแว่นตา ทิ้ง C-PLนอนแอ้งแม้งอยู่ที่เก้าอี้ตัวขาวที่ร้านนั่น…
หลังจากเก็บของเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ในใจก็นึกปลงแล้วหล่ะ ช่างมันๆ คงหายไปแล้ว อีกใจนึงก็เสียดายยังใช้ไม่คุ้มค่าเลย ก็เลยเกิดความคิดที่ว่าจะลองตามดูซิมันจะได้คืนมั้ย อย่างน้อยก็พิสูจน์กับคำว่าเมืองไทยของหายแล้ว หายเลยไม่มีทางได้คืน เมื่อคิดเช่นนั้นก็ลองเปิดหาข้อมูลใน Internetเพื่อค้นหาเบอร์โทรศัพท์อุทยานฯ ที่นั่น ปรากฏว่าหาได้แต่เบอร์ของอุทยานฯ หมู่เกาะช้างที่อยู่ฝั่งแผ่นดินใหญ่ ไม่มีเบอร์ที่สำนักงานที่เขตน้ำตกธารมะยม เอ่อ! เอาหว่ะลองดู วันรุ่งขึ้นจะลองโทรไป ไม่รู้เค้าจะหยุดหรือเปล่า? วันอาทิตย์เสียด้วย
ตื๊ด…ตื๊ด…ตื๊ด ” สวัสดีค่ะ อุทยานแห่งชาติเกาะช้างค่ะ” ” สวัสดีครับ คือผมมีเรื่องรบกวนสอบถามเบอร์โทรศัพท์สำนักงานอุทยานฯ น้ำตกธารมะยมหน่อยครับ พอดีเมื่อวานลืมของไว้ที่นั่น ” “สักครู่นะค่ะ” เอาวุ้ย! มีสิทธิๆ “เบอร์นะค่ะ 0-19842591 คุณอดิศักดิ์ หัวหน้าหน่วยฯ ที่นั่นค่ะ” ” เอ่อ! เบอร์หัวหน้าเลยหรือครับ จะเป็นการรบกวนเค้าหรือเปล่า? ไม่มีเบอร์สำนักที่นั่นหรือครับ” ” อ๋อค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ ติดต่อเบอร์นั้นได้เลยค่ะ” ” อ่อครับ ขอบพระคุณมากเลยครับ” ” ค่ะไม่เป็นไรค่ะ สวัสดีค่ะ ” ” สัวสดีครับ” วางสายเสร็จ หัวใจเต็มไปด้วยความชุ่มชื่นเปี่ยมด้วยความหวัง และเสียงหวานๆ ของสาวรับสายคนนั้น ยังไงก็ขอบคุณมากๆ เลยครับ ไม่ได้สอบถามชื่อไว้เสียด้วย คราวหน้าคราวหลังจะได้แวะไปเยี่ยม เอาของติดมือไปฝาก
” หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้” เสียงสาวอัดกระป๋องรีเพลย์ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า จนทำให้หัวใจที่พองโต เริ่มแฟบลงอีกครั้ง…สงสัยจะคว้าน้ำเหลวแหง๋ๆ เลยเรา ครึ่งชั่วโมงต่อมา มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เบอร์ใครหว่าไม่รู้จัก ” สวัสดีครับ ผมอดิศักดิ์ครับ” “อ๋อครับ สวัสดีครับคุณอดิศักดิ์ ผมชื่อภูสิตครับ พอดีผมสอบถามเบอร์โทรมาจากอุทยานฯ หน่ะครับ ที่โทรเข้าไปเมื่อตะกี้นี้” “อ๋อ ครับ เบอร์นั้นใช้รับสายเสียส่วนใหญ่ จะโทรออกเบอร์นี้ครับ” “อ๋อครับ คือผมมีเรื่องรบกวนคุณอดิศักดิ์นิดนึงครับ พอดีเมื่อวานไปเที่ยวเกาะช้างมาครับ แล้วเผอิญลืมอุปกรณ์ของกล้องถ่ายรูปไว้ที่ร้านค้าปากทางขึ้นน้ำตกธารมะยม หน่ะครับ ไม่ทราบว่าจะรบกวนดูให้หน่อยได้มั้ยครับ” “ครับ พอดีผมไม่ได้อยู่ที่หน่วยหน่ะครับ ออกมาข้างนอก เดี๋ยวยังไงผมจะลองวิทยุให้ลูกน้องไปดูให้ก่อนแล้วกันครับ ไม่ทราบหน้าตามันเป็นยังไงครับ ของที่ลืมไว้” “อ๋อ ครับ มันเป็นฟิลเตอร์ติดหน้าเลนส์หน่ะครับ กล่องพลาสติกขาวๆ ขนาดฝ่ามือหน่ะครับ วางอยู่ตรงเก้าอี้ด้านในร้านหน่ะครับ” “ครับๆ เดี๋ยวผมให้ลูกน้องไปดูให้ แล้วเดี๋ยวจะโทรกลับนะครับ” “ครับขอบคุณครับ ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมโทรมาอีกครั้งก็ได้ครับ” ด้วยความรู้สึกเกรงใจที่จะให้คุณอดิศักดิ์เสียค่าโทรศัพท์ เสร็จแล้วก็วางสายไปด้วยความดีใจ หวังว่าคงจะได้ C-PLคืน จริงๆ การดีใจเรื่องได้คืนก็เป็นส่วนหนึ่ง แต่อีกส่วนหนึ่งที่ดีใจ ในสิ่งที่คนไทยควรจะเป็น และเป็นมาโดยสายเลือด คือความมีน้ำใจ
เพียงไม่นานก็มีเสียโทรศัพท์ดังขึ้นมา เป็นสายจากคุณอดิศักดิ์ ดังอยู่นานแต่ผมไม่รับ กะว่าให้แกวางสายแล้วจะโทรกลับ…” ครับคุณอดิศักดิ์” “ครับลูกน้องวิทยุมาบอกว่า เจอของแล้วนะครับ กล่องขาวๆ ใช่มั้ยครับ” “ครับ ใช่ๆ” “พอดีร้านค้าเค้าเก็บไว้ให้หน่ะครับ ผมให้ลูกน้องผมนำกลับมาที่หน่วยแล้ว” “ครับ ขอบคุณมากๆ เลยครับ แล้วผมจะส่งเงินค่าส่งของไปยังไงดีครับ” “อ๋อ ไม่ต้องหรอกครับ เดี๋ยวผมจัดการส่งไปให้ คุณภูสิตบอกที่อยู่มา เดี๋ยวผมจัดการส่งไปให้เลย” “อุ้ย จะรบกวนหน่ะซิครับ” ” ไม่เป็นไรครับ ไม่รบกวนหรอกครับ ผมจัดการให้ได้ไม่มีปัญหา” “เอาอย่างนั้นหรือครับ งั้นเดี๋ยวผมส่ง SMSที่อยู่ผมให้แล้วกันนะครับ” ” ครับได้ครับ ” ” ยังไงก็ขอบพระคุณมากๆ เลยครับ” วางสายโทรศัพท์เสร็จผมก็พิมพ์ที่อยู่ส่งผ่าน SMSไปให้คุณอดิศักดิ์ พร้อมกับความอิ่มเอิบที่เกิดขึ้นในใจ ด้วยที่ว่าเราสามารถพิสูจน์ได้ว่า คนไทยเป็นคนที่มีน้ำใจ ของหายแล้วเป็นไปได้ที่จะได้คืนไม่สาบสูญอย่างที่สบประมาทกัน…
สองอาทิตย์ต่อมา ผมได้รับกล่องพัสดุไปรษณีย์กล่องเขื่องๆ จากคุณอดิศักดิ์ ซึ่งมันใหญ่ว่ากล่อง C-PLอย่างมาก เมื่อเปิดดูก็พบ C-PLถูกห่อหุ้มด้วยพลาสติกฟองอากาศอย่างหนาทีเดียว เรียกว่าจะโยนจะปาจะทับยังไงก็ C-PLก็ไม่ทางจะแตกได้ รู้สึกเป็นพระคุณอย่างมากที่คุณอดิศักดิ์ดูแลของที่ส่งมาอย่างดีเยี่ยม ช่วงเย็นวันเดียวกัน เสียงโทรศัพท์จากคุณอดิศักดิ์ก็ดังขึ้น ” สวัสดีครับ ผมอดิศักดิ์ครับ ผมส่งของไปให้แล้วได้รับหรือยังครับ” ” ครับคุณอดิศักดิ์ ได้รับแล้วครับ เพิ่งมาถึงผมเมื่อเช้านี้เองครับ ขอบพระคุณมากๆ เลยครับ” หลังจากนั้นผมได้สนทนาทำความรู้จักกับคุณอดิศักด์ จนได้ทราบว่าบ้านพักคุณอดิศักดิ์อยู่ที่กทม. เดือนหนึ่งจะกลับมาที่นี่ครั้งหนึ่ง แกจึงเพิ่งส่งของให้ตอนกลับมาที่กทม. ผมรู้สึกปลาบปลื้มใจเป็นอย่างมาก ๆ เสียยิ่งกว่าที่ได้ C-PLคืน จากการที่ได้พบกับคนที่มีน้ำใจงามอย่างคุณอดิศักดิ์
ผมตั้งใจว่าหากสามารถช่วยเหลือคนอื่นๆ ในลักษณะเดียวกันนี้ได้ ผมจะพยายามทำให้ถึงที่สุด เหมือนกับที่ผมได้รับความอนุเคราะห์จากคุณอดิศักดิ์ในครั้งนี้ และหวังอยู่ว่าถ้ามีโอกาสพบคุณอดิศักดิ์จะไปขอบคุณอีกครั้งหนึ่งแน่นอน หวังว่าเราคงเจอกันที่เกาะช้างนะครับถ้าเป็นไปได้ ขอบพระคุณมากๆ ครับ สำหรับความมีน้ำใจอันล้นเปี่ยมของ คุณอดิศักดิ์ ภูสิทธิ์วงศานุยุต หัวหน้าเขตอุทยานแห่งชาติหมู่เกาะช้าง หน่วยน้ำตกธารมะยม…
เรื่องจาก http://plubstuff.multiply.com/journal/item/5/Lost_Found